...Όχι, δε λέω πως υπάρχουν πνεύματα. Δεν υπάρχουν φαντάσματα, δεν υπάρχει κόλαση ούτε και παράδεισος. Όταν πεθαίνουμε γινόμαστε χώμα και λίπασμα γι’ αυτούς που είναι να ’ρθουν. Και η ζωή μας... η ζωή μας γίνεται παρακαταθήκη και, αν το κληροδότημά μας ήταν καλό, κρίνεται από τα δικαιώματα που έχουν τα παιδιά μας...

Μια ιστορία που εκτυλίσσεται εκεί όπου μπερδεύονται πραγματικότητα και ψευδαισθήσεις, λογική και παράλογο, δίκαιο και άδικο, ηθικό και ανήθικο, ελπίδα και αυταπάτες. Μια ιστορία που δε θα μπορούσε να έχει παρά μόνο ένα τέλος.

Και ποια είμαι εγώ που σας μιλάω; Μια από εσάς. Κι αν ξέρω κάτι παραπάνω, αυτό είναι η ζωή που έζησα. Τους αγάπησα τους ανθρώπους με όλη μου την καρδιά, όμως δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω για το καλό τους. Δεν ήξερα και έκανα λάθη, μεγάλα λάθη και σοβαρά. Το σοβαρότερο απ’ όλα είναι που άργησα. Άργησα και να αγαπήσω και να μιλήσω και να πω και να κάνω.