Αυτή η προκλητική, πρωτοπόρα και πλήρως συναρπαστική πολιτισμική ιστορία διερευνά πως αντιμετωπίστηκε το στήθος στον δυτικό κόσμο από τους αρχαίους χρόνους έως σήμερα - πως το κατανόησε η θρησκεία, οι τέχνες, η κοινωνία, η πολιτική, η ιατρική και η ψυχανάλυση.
Από την αιγυπτιακή θεότητα Ίσιδα, η οποία προσέφερε θεϊκή υπόσταση και αθανασία σ' αυτούς που τρέφονταν από τα στήθη της, ως το θρύλο των ιδρυτών της Ρώμης -του Ρωμύλου και του Ρώμου- που θήλασαν μια λύκαινα, το βιβλίο της Μαίριλυν Γιάλομ αποκαλύπτει πως στους αρχαίους χρόνους το στήθος αντιμετωπίστηκε ως αντικείμενο λατρείας, ως μέσο συντήρησης. Η Γιάλομ δείχνει πως στις πρώιμες χριστιανικές αναπαραστάσεις το γυναικείο σώμα αντιμετωπίστηκε ως απειλή κατά της πνευματικότητας, και μετέπειτα ως η προσωποποίηση της χριστιανικής ευσπλαχνίας και της αγνότητας στις απεικονίσεις της Παρθένου που θηλάζει το βρέφος Χριστό στις εικόνες της Madonna-del-latte του 14ου αιώνα.
Η Γιάλομ περιγράφει πως στη διάρκεια της πανώλους των μεσαιωνικών χρόνων το στήθος έγινε αντιληπτό ως μέσο ανακούφισης και φροντίδας. Ποια είναι η πρόσληψή του στην τέχνη, από τους φλορεντινούς πίνακες της Μητέρας με το Βρέφος ως το έργο Η μαστροπός του Vermeer, και από τους πίνακες του Delacroix και της Mary Cassatt ως τα γλυπτά της Louise Bourgeois.

Περιγράφει πως το στήθος προσδιορίστηκε από τις ίδιες τις γυναίκες, από τους εραστές τους, από τους ηθικολόγους και τους πορνογράφους. Πως παρουσιάστηκε στη λογοτεχνία από τον Shakespeare, τη Funny Burney, (η οποία περιγράφει τη μαστεκτομή της που πραγματοποιήθηκε στα 1811) και τον Τολστόι (του οποίου η σφοδρή υπεράσπιση του θηλασμού αναδύεται στην "Άννα Καρένινα") ως τον John Steinbeck, τον Ιtalo Calvino και την Adrienne Rich. Πως το στήθος απεικονίστηκε στη φωτογραφία και στις κινηματογραφικές ταινίες. Πως οι γυμνόστηθες γυναίκες χρησιμοποιήθηκαν ως προπαγανδιστικό σύμβολο στη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης και στους δύο Παγκόσμιους πολέμους.
Η Μαίριλυν Γιάλομ μας προσφέρει μια έγκυρη, ευφυή,